На моите Радишански ридови, Во светот на умот

Пријатно е да седиш на овој рид, оваа ливада која мирно го пречекува здивот на топлото утро. Далеку е сега она диво пулсирање на лудилото на измиените умови. Сите тие извици сега стануваат тивки шепотења кои постепено исчезнуваат, исто како ѕвездите со светлината која надоаѓа. Постои едно прекрасно чувство кога ја дочекуваш зората со свеж ум, како да си бил сведок кога светот настанувал, а тој подарок ти бил даден само тебе. Заглавен во сивите клетки на гррадскиот бес и забрзаното чукање на срцето предизвикано од малодушноста на технологијата, човек би рекол дека погледот кон смртта го избиструва видот и им дава вистинска перспектива на важните нешта во животот. Но тоа е само последица од патетиката која владее во градот. Среќен човек сум на ова место, каде навистина е возможно да се достигне мирот на селската идила. Сега сите тие фрустрации и критични перцепции се само мали гневни меурчиња кои немирно танцуваат низ ветрот во мугрите, а луѓето ја придобиваат нивната универзална форма - лесни нишкасти будалетинки кои се вртат и превиткуваат бидејќи толку длабоко го проголтале здивот на сите оние минливи работи. О, никогаш повеќе со презрив поглед и сожалување нема да гледам кон овој обоен свет на спокојство; Ваму каде што владее слободата и внатрешното задоволство, место на ое се родиле старите уметности, место на кое живеат оние кои го сакаат животот и не се трудат да го исцрпат до последната капка. Животот тече, но тој е метафизичка река: - Да речеш дека ќе го живееш целосно денес, значи да сметаш дека секој ден е последен; Но тој последен ден никогаш не доаѓа, тој последен ден е толку далеку од ова место, а погледот на оние кои го сметаат животот за сунѓер натопен во крв често ги доведува до суштината на патетиката. Но ова место е поинакво, овде целосно ги согледуваме универзалните страни на стварите; Ова е место каде првото откритие на еден Тао-ученик е дека единството на спротивностите е само механизмот на човечката природа која ги доведува сите нешта до компромис, а целиот систем на светот црно-бело-сив е само делче од можностите на умот. Да речеш дека ссе се сведува на некоја основа на систем, значи да го ограничиш умот да размислува во тој систем. Тоа е како да фантазираш за некоја лекција по физика, а потоа да ја научиш на памет.
Овој свет би можел да биде наречен сонлив, но меланхолијата не е него дел. Тој е едноставно променлив и неверојатен во некои моменти, што самата стварност ја губи својата апсолутна смисла. Оние кои само го насетиле овој свет, рекле дека стварите се сепак, релативни; Оние кои тука живееле, биле наречени луди, а оние пак, кои скришум ги јаделе плодовите наречени забранети, биле наречени гении. Но ова е местото каде универзумот дише во човекот, ова е подлогата на наредната еволуција.