Делата го вртат својот каменест грб кон површниот ум

В мрачна самотија зграпчи го стравот;
Што е најтешко за еден човечки дух?!
Зарем можеш да го видиш небото сино,
откако в ноќно огледало го здогледа своето лице.
Зошто ли беше тмурно лицето,
Зошто ли беше бледа и искривена ставата,
во тоа огледало.
Зарем владее таа црно-бела вистина,
та после радост огромна,
громка тага лик да сокрива.
Како ли спадна тој ум голем,
и дали воопшто постоеше?
Дали постојам Јас?

Зарем може една патетичност да го смали
ова срце кое еднаш буриња крв точеше?
Во дни без профаната светлина,
ќе ја наречам жед оваа спаднатост на умот,
и ќе и ја лишам на уметноста.
Не се генијални идеи за едно грубо секојдневие,
а големите дела секогаш доаѓаат на крајот.
Сево ова што се случува во светот на луѓето,
е да биде површно сфатено, засега.
Големата љубов е авантура, засега.
Делата го вртат својот каменест грб кон површниот ум.

„Толку рано тој ја спозна светлината, и толку длабок го виде животот, та ова изгледа на спора смрт, но упорно кратење на закржлавениот изданок, дава можност за величествен крај на болното раѓање, а тоа е Дело„