Не-толку-сјајни дни

Чекориш по патот, толку несигурен за својата возраст... „Осумнаесет или Деветнаесет“... „март `86, март 2005, Деветнаесет“...
Вистински филозофски трактат би бил човек да се запрашува за староста на својата утроба, кога 19 години изгледаат толку многу и толку пропустени. Го движам своето тело низ три погледи, и набљудувам: Пропустено е времето бидејќи толку малку створи, пропустено е бидејќи толку малку живееше, а сепак, во спореба со другите, твоето време беше најосмислено, но не е прекрасно да се сетиш на сите твои желби, копнежи, надежи, страдања и љубов и да речеш дека тие светови биле само подготовка.
Чекориш по патот, имаш 19 години, посегањето по ѕвезди и посакувањето се само далечно минато; имаш сеќавања за некоја магија која умееше да ја правиш, како и солзите за нејзиниот сегашен изглед. Спојот на сонот и јавето, сништата одживеани во свет свет кој се менува постојано како камелеон, сите четки, новите бои, новиот Вид, сите тие сега изгледаат како дел од сништа кои исчезнуваат во смогот. Разбуди се број 359/04, општеството го очекува механизирањето на твоите мисли и твоите чувства.